Beste Plaatgenoten,
Wie het geluk heeft wel eens door de slappe lach te worden overrompeld, weet dat lachen en huilen uit dezelfde diepe bron putten. Niet zelden eindigt het op drift geraakt geschater in tranen. Dit lachen lijkt daardoor verdacht veel op huilen, maar dan wel van escalerend plezier. Toch ontlenen tranen hun goede naam voornamelijk aan het betuigen van verdriet, waaraan in ons tranendal nooit een gebrek lijkt te zijn. Hoewel het stilaan slijt, neemt de hoeveelheid niet af, maar wordt onophoudelijk aangevuld. Pech, flops, afknappers, teleurstellingen, desillusies, tegenslagen, catastrofes, en tragedies zijn de dagelijkse kost die wij voor de kiezen krijgen om de traanklieren aan het werk zetten. De ogen gaan branden, de stem raakt verstikt, de blik vertroebelt, de bril beslaat, de klieren doen wat ze kunnen en de afvoerbuizen kunnen de vloed niet meer aan. Ondanks verbeten gepink, geknipper en geslik bolt op de onderste oogleden traanvocht op, om al gauw als een kleine vloedgolf over de wangen weg te biggelen, waardoor indien gewenst, langs de neus weg troost en medeleven van omstanders kan worden afgedwongen. Maar soms wordt daarbij geveinsde oprechtheid geconstateerd en blijkt dus sprake te zijn van zogenaamde krokodillentranen, vaak geplengd bij spijtbetuigingen, excuses, biechten, bekentenissen, en verdronken kalveren. In plaats van bemoediging en bekommernis oogst de schijnheilige dan spot en verachting. Zoals bekend huilen kinderen graag en veel. Verschijnen er tranen op hun gezicht, dan worden die waterlanders genoemd, een lichtvoetig woord dat soms het snikken en snotteren in een aarzelend gegiechel kan omtoveren. Niet alleen plezier, verdriet, en gewiekstheid verwekken tranen, ook wanneer de daartoe geïnstalleerde wimpers niet in staat blijken stof, vliegjes, pollen, en uiensluier bijtijds weg te knipperen, kunnen wij dat niet met droge ogen aanzien. Als je dat zou willen, is er dus elke dag wel een aanleiding voor een tranenvloed te vinden. En voor wie niet genoeg heeft aan verdriet, hooikoorts, traangas, en tegenwind, is er dan nog de tranentrekker, die met melodramatische films, foto’s, verhalen, gedichten, praatjes, en liedjes geheel vrijblijvend genoeglijke nep-ellende met bijkomend gesnotter kan oproepen. Wij hielden het gisteravond ternauwernood droog met de volgende traanPlaatjes:
UB 40 - Blue eyes crying in the rain - 2013 - Leonard
Lesley Gore - It’s my party - 1963 - Vera
Pretenders - I’ll stand by you - 1994 - Sjaak
Tom Waits - Yesterday is here - 1987 - Kees
Chicken Shack - Tears in the wind - 1969 - Jan
Neil Young - Don’t cry no tears - 1975 - Dave
Roy Orbison - Crying - 1961 - Irene
Everly Brothers - Crying in the rain - 1962 - Pierre
Julio Iglesias - Caruso - 1994 - Ramon
Imelda May - Black tears - 2003 - Erik M
2 Pac - So many tears - 1995 - Juanita
Rolling Stones - Cry to me - 1965 - Joke
Joan Armatrading - Show some emotion - 1977 - André S
Ozzy Osbourne - No more tears - 1991 - Harry
Prince - 4 the tears in your eyes - 1993 - Mirjam
Teskey Brothers - Crying shame - 2017 - André V
.jpg)
Labi Siffre - Crying, laughing, loving, lying - 1972 - Leonard
Julie London - Cry me a river - 1955 - Vera
Pretenders - Brass in pocket - 1993 - Sjaak
Elmore James - The sky is crying - 1959 - Kees
Lesley Gore - Judy’s turn to cry - 1963 - Jan
Johnny Cash - Cry cry cry - 1957 - Dave
Ray Charles - Crying time - 1966 - Irene
Buoys - Give up your guns - 1971 - Pierre
Irma Thomas & Allen Toussaint - Gonna cry - 1989 - Erik M
Willem - Achter de wolken - 2018 - Juanita
Aphrodite’s child - Rain and tears - 1968 - Joke
Michel Polnareff - La saule pleureur - 1973 - André S
Doors - Unhappy girl - 1967 - Harry
Clouseau - Droog je tranen (live) - 2016 - Mirjam
Marc Broussard - Cry to me - 2016 - André V
Eerst vijftien, toen veertien, en één virtueel aanwezige medeDraaier onthaalden ons op 31 droevige liedjes. De weliswaar smaakvolle, maar vanwege het thema treurigstemmende muziek bleek, samen met r de ruim verstrekte zoet- en zoutigheden toch moeiteloos in staat een opgewekte stemming te scheppen. De afgelopen woensdag vergoten tranen na de ten onrechte verloren finale leken al weer vergeten. Ook in de Dirk Smitsstraat werden gisteravond vele beste beentjes voorgezet en leverden gezamenlijk een veelzijdige, en mede daardoor fascinerende draailijst op. Wij werden onder andere vergast op twee liedjes van de ongekunstelde en verrukkelijke Lesley Gore, groenblijvers van dino’s als Roy Orbison, Neil Young, en de Stones, de zwoele, doorrookte stem van Julie London, en rauwe, snerpende blues van Elmore James. De wisselschijf ging naar André V voor de verrassende Teskey Brothers, een tot gisteravond voor de meeste Draaiers onbekend gebleven, maar inmiddels in het hart gesloten muzikaal gezelschap uit het steeds weer cultureel opzienbarende Australië. Op 10 juni komen wij weer bij elkaar en zullen dan pogen de hemel muzikaal verbeelden. Misschien tot dan.
Groet, Kees
